Eind vorige eeuw liep een collega de marathon van Rotterdam en ik zei toen dat ik die ook ooit eens zou gaan lopen. Het kwam er nooit van en mijn hardloopgebeuren raakte steeds meer in het slop, totdat ik een paar jaar geleden met mijn 2e hardloopleven startte. Afstanden werden wat langer (halve marathons) en in de zomer besloot ik dan toch maar eens een marathon te gaan lopen.

Nadat ik me 20 september jl. inschreef voor de marathon van Rotterdam heb ik me op een eigengemaakt 18 weken-trainingsschema gestort. Deze nagenoeg helemaal gevolgd. Alleen de laatste weken wat meer afbouw dan volgens het schema moest, maar dat kwam doordat ik toch al ’te’ veel kilometers had gemaakt.

En na deze 18 weken moest het dan nu eindelijk gaan gebeuren. Een goede generale repetitie had ik 2 weken geleden toen ik een mooi halve-marathon-PR liep. Nu is een goede generale niet per definitie een indicatie voor succes, maar ik had goede hoop. Woensdag 10 april begonnen met een bietensapkuur. Elke dag een glaasje bietensap en op de dag van de marathon zou ik er dan 2 nuttigen. 2 flessen zijn dus precies genoeg.

Na de looptraining van woensdagavond niet meer gelopen. Vrijdagavond nog even ontspannend naar Boudewijn de Groot in de Oosterpoort geweest. Genoten van een erg leuk optreden.

Zaterdag met gezin en loopgroepgenoot Warner naar Leiden gereden alwaar Warner en ik op de trein zijn gestapt naar Rotterdam. Op Centraal Station uitgestapt om het nieuwe dak te kunnen zien.

Vervolgens naar de Marathon Expo gewandeld en het startnummer opgehaald. Ondertussen waren een aantal loopgroepgenoten en anderen ook naar het WTC gekomen om Warner mee te nemen naar zijn overnachtingsadres. Ik wilde, na dagen pasta en pannenkoeken, wel eens wat anders eten en liep naar de Burger King. Daar stond me een rij, zodat ik toch maar richting Pizzeria Pavarotti liep waar we wandelend langs waren gekomen. Gelukkig een tafeltje vrij en ipv pasta een pizza genomen. Daarna naar mijn logeeradres aan de Noordsingel op een 10 minuten wandelafstand van de Coosingel, dus ideaal. Bijtijds naar bed.

De volgende ochtend werd ik half 6 wakker en viel helaas niet meer in slaap, terwijl ik de wekker op 8 uur had staan. Om 7 uur er maar uit en in 2 verhuisdozen LP’s gesnuffeld naar wat ik mee wilde gaan nemen. Ook nog wat collectors items aan singletjes:

Mijn gastvrouw en -heer wilden de platen wel kwijt. Zal het nodige leuke spul tussen. En ondertussen het eerste glas bietensap van de dag genuttigd.
Tegen half 9 ontbeten en inmiddels, omdat je zo’n 2,5 uur voor de wedstrijd je laatste glas bietensap moet nuttigen, ook het laatste glas, of beter: het restant in de bidon, bietensap gedronken.

Na het ontbijt het looptenue aangetrokken en tegen half 10 de deur uitgegaan richting het politiebureau voor de tweetup. Kennisgemaakt met een aantal nieuwe mensen, zoals Anke, Ruben en Frank en oude bekenden tegengekomen zoals Marcel, Ronald en Ruud. Ondertussen kwam ook marathonmaatje Tamara er bij en Bjorn maakte een paar foto’s van ons.

Vervolgens richting de start. Wilde toch nog ff naar een Dixie, maar de rij was dermate lang dat het Lee Towers al begon met het You’ll never walk alone. Ondertussen loopgroepgenoten Herma, Stoffer, Warner en John gespot en Pino Camera, eigenaar van pizzeria Il Lago (kan wel eens vragen of ie me kan sponsoren of zo 😉 ).

Uiteindelijk van het bezoekje aan de Dixie afgezien en me bij de rest gevoegd. Tamara was van plan met de 4:15-hazen mee te lopen en ik wilde gaan voor een sub-4 (3:59:59 zou heel mooi zijn).
Het startschot klonk en de meute zette zich in beweging. Na een minuutje of 6,5 waren we bij de startlijn, waar Lee Towers stond. Ff een high five gedaan. Ik liep samen met Warner en hij had hetzelfde gedaan. “Nou kunnen we onze handen niet meer wassen”, was zijn opmerking.

Bij de NOS waren we nog even in beeld. Ik had de uitzending opgenomen en het fragment even gefilmd met mijn telefoon:

De eerste kilometer liepen we samen op en deze ging in 6 minuten. Geen reden om zorgen te maken. John was inmiddels een stuk voor ons. Snel gestart en Warner liet mij achter om vooruit te gaan lopen. Ik mocht hem niet inhalen en als ik dat wel deed zou ie me een schop geven om mij te behoeden voor een te snelle start. De volgende kilometers kwam ik wat in het ritme en ondertussen kwam Henk langszij. We babbelden nog even over zijn werk. Tussendoor merkte ik op dat een collega van hem ook ijverig hardloper is. Dit bleek dus zijn vriendin te zijn en liep ergens achter ons. Voor haar de eerste marathon en ze ging voor 5 uur. Na een paar minuten ging Henk ook weer verder.
In de verte ontwaarde ik oranje ballonnetjes van een groepje hazen. Nu had ik ze bij de start ook gezien, maar wist niet meer welke kleur bij welke pacegroep hoorde, totdat ik na een kilometer of 6 Tamara inhaalde. Zij vertelde dat dit de 4:15-hazen waren, die dus duidelijk veel te snel van start waren gegaan. Ik liep op dat moment op een schema van omstreeks 4:02. Ik ging weer verder en zat lekker in de flow. Verloor steeds wel wat secondes op mijn 4uursschema maar maakte me niet druk. Rustig doorlopen. De hazen ging ik voorbij en hobbelde rustig door.

Na ongeveer 13km zou ik Inge en de kinderen voor het eerst tegen moeten komen. Helaas niet ontwaard langs de kant van de weg. De 2e ontmoeting zou bij ongeveer 18km zijn. Ook weer niks tot na 18,5km ik ze zag staan. Ze hadden nog een flesje sportdrank meegenomen voor me en een flesje bouillon. Dat flesje bouillon zou ik na 26km aannemen, maar doordat ik ze al een keer niet gezien had (ze waren er ook niet toen) en ik niet het risico wilde lopen zonder de bouillon te zitten, beide flesjes aangenomen. Ik was inmiddels 1:48 onderweg. Tempo bleef redelijk constant. Na 20km brak de zon wat feller door en werd het warmer. Bij de verzorgingsposten extra water gedronken en bij de sponsposten ook wat druppels uit de spons gewrongen om te drinken.
De halve marathon passeerde ik na 2:04:40 volgens de uitslag. Schema lag dus nu ruim boven de 4 uur en ging richting de 4:10. Ik vond het best.

Na 25km gingen we voor de 2e keer de Erasmusbrug over. Hier versnelde ik zelfs een beetje. Bij het 26km-punt geen Inge en de kids, dus ik was blij dat ik mijn bouillon had, alhoewel ik er nu wel een hele tijd mee liep.
Vervolgens naar links en 180 graden onder een tunneltje door. Doordat ik zicht had op lopers achter me zag ik de 4:15-hazen niet ver weg.
En toen kwam de 28e kilometer: ik voelde wat in mijn kuit, kon niet echt lekker meer lopen. Was het kramp? Of een verrekte kuitspier? Tijdens mijn laatste duurloop moest ik vanaf km 28 ook afwisselend wandelen en rennen. Gebeurt me dit nu weer? Ja, dus, ik wilde even wandelen. Vervolgens weer stukje rennen. Na 30km kwamen de 4:15-hazen voorbij, niet veel later gevolgd door Tamara. Ik zette weer wat aan en kon een kilometertje in het spoor blijven (kilometertijd ging ook weer naar 6 minuten). Tamara ging lekker door. Ik ging weer wandelen en bij de drankpost kwam Stoffer voorbij. Van Stoffer weet ik dat ie het laatste deel veelal sneller loopt, dus die zou ik niet meer terugzien. Wie schetst mijn verbazing dat 2 kilometer later ik Stoffer zie wandelen. Ik loop hem voorbij en vraag of er iets mis is. Hij had last van de warmte en ging nu 800m rennen en 200m wandelen. Tijdens het rennen liep ie dan weer uit, en als ie wandelde haalde ik hem bij. Zelf nog een keer gestopt om tegen een verkeersbord wat te rekken om te kijken of het het kuitprobleem wat zou verlichten. Weer door en ik passeer Stoffer, waarna ik hem niet meer heb gezien, hetgeen niks hoeft te zeggen want ongemerkt kan ie weer voorbij zijn gegaan.

Na ongeveer 37km zie ik loopgroepgenoot Willy nog langs de kant, die vraagt of ik nog wat wil eten. Nee, bedankt.
Ondertussen word ik al de hele weg aangemoedigd door het publiek: Kom op Dikkie het is nog een stukkie en meer van dat soort kreten. Dat sleept je er wel door. Het doel van 4:10 wordt 4:15, 4:20. 2 kilometer voor het eind weet ik dat als ik de rest wandel ik onder de 4:30 finish. Elke keer als ik denk dat ik die finish ga halen, raak ik enigszins geëmotioneerd. Eindelijk ga ik het halen, mijn 1e marathon, zo’n 15 jaar nadat ik gezegd had hem ooit eens te lopen.
Ik blijf afwisselend wandelen en rennen. Sjokken lukt me niet, maar deze combinatie gaat goed, in hoeverre je nog van goed kunt spreken. Kilometers blijven rond de 7 minuten met een paar uitschieters naar boven (7’35). Nog even wandelen met 800 meter te gaan. Straks rechtsaf de Coolsingel op en nog even aanzetten. Na de bocht naar rechts is het nog 500 meter. Ik zet aan. Langs de kant zie ik nog (Running) Marcel staan. Een kleine 300 meter voor de finish zie ik het gastgezin en 10 meter verderop staan Inge en de kids die me een roos met een hartje aanbieden.

Ik ren even naar ze toe, waardoor ik denk ik een 5tal seconden verlies, hinder wel een loper, dus mocht deze dit toevallig lezen, mijn excuses. Nog 250 meter en moet ook moeite doen om mijn tranen te bedwingen.

De handen gaan omhoog. Het gaat gebeuren en na 4:23:04 stap ik over de finish.

Verderop medaille in ontvangst genomen en even langs de kant gaan zitten.

Daarna richting de tent voor het graveren van de medaille. Onderweg nog even weer zitten en Tamara komt langs. Gefinished in 4:17:51 en ze werd verrast bij de finish doordat haar ouders en haar kinderen ook waren gekomen. Superprestatie van haar, terwijl ze steeds zegt dat ik te snel ga, zet ze me toch even op dit 5 minuten in die laatste 10 kilometer. En heel erg vlak gelopen.
In de tent kom ik ook John tegen die 4:12 geklokt heeft. Hij vraagt waar Warner is, want zijn spullen liggen er maar geen Warner. Ik zei dat ie voor mij liep en ik hem niet meer gezien heb. Achteraf moet ik hem ergens voorbij zijn gegaan toen ie op een Dixie zat. Heeft het erg moeilijk gekregen en nog 10 minuten ergens in het gras gelegen. Uiteindelijk gefinished in 4:59:58. Ook Henk die me voorbij ging had het moeilijk gehad en finishte ook in 4:59. De overige Astreanen Wim finishte in 3:46:53 in zijn 1e marathon, Herman in 4:23:36, dus netto vlak achter mij, Stoffer in 4:25:47 (niet meer gesproken maar zal niet helemaal goed zijn gegaan vermoed ik) en Herma, met blessure, in 5:03:37.

Na het graveren van de medaille terug naar mijn logeeradres.

Tijdens de marathon diverse mensen langs de kant zien liggen met verzorging om zich heen. Op een gegeven moment werd het wel redelijk warm, maar had er minder last van dan ik vooraf gedacht had te hebben.
Al met al een supergeslaagde eerste marathon mede dankzij het voortreffelijke publiek. En dit is ook zeker voor herhaling vatbaar. Maar wanneer? Misschien toch Amsterdam, of Parijs, Londen, Berlijn. Zeker wil ik nog een keer weer terug komen in Rotterdam. En ik heb een PR staan dat een keer aangevallen moet worden, vind ik.
En wat later op de dag: het zou zo maar de Marathon van Zwolle op 6 oktober aanstaande kunnen worden. Een dag voor mijn 46e verjaardag. Dan een PR lopen zou een mooi verjaardagscadeau zijn.

De officiële cijfertjes.

Mijn Garmin-gegevens:

Via deze link kan je me op het parcours volgen.

De foto’s zijn deels in het verhaal geplakt. Onderstaande galerij is wat uitgebreider.

Foto’s van oa Stoffer Havinga, Bjorn Paree, Edwin Kort, Marathon-photos en mijzelf.

Naschrift: op het moment dat ik met deze blogpost bezig bent worden we opgeschrikt door een bomaanslag tijdens de Boston Marathon. Gevolg: 3 doden, waaronder een jongetje van 8 dat op de finish van zijn vader zat te wachten, en vele gewonden. In- en intriest.